آمریکا فاقد راهبرد جایگزین در غزه

به گزارش کلینی نیوز، اولین واکنش غریزی آمریکایی ها این بود که مثل همیشه کاری انجام ندهند که به اسرائیل آسیب برساند. با این حال، شک و تردیدهایی در واشنگتن در مورد حمایت بی قید و شرط از بنیامین نتانیاهو شنیده می شود . سناریوهای جایگزین در حال شکل گیری هستند، در همانحالی که نگرانی ها و خشم در اردوگاه دموکرات ها و در میان جوانان و البته مسلمانان آمریکایی افزایش یافته است.

به نوشته لوموند دیپلماتیک میزان کشتار و تخریب‌های مادی ارتش اسرائیل در غزه هرروز بیشتر شناخته می‌شود: هاآرتص در ۱۵ نوامبر نوشت « شهر غزه به زودی غیرقابل سکونت می شود »، و تعداد آواره‌های غزه از یک میلیون، اگر نه بیشتر، فراتر رفته است.

این همه در ۴۸ روز اتفاق افتاد، در حالی که برای ولادیمیر پوتین ۱۸ ماه لازم بود تا با ابزارهای یکسان به نتیجه ای مشابه در چچن در سال‌های ۱۹۹۹-۲۰۰۰ دست یابد و همه چیز را با خاک یکسان کند.

آمریکایی ها از خود سوال می کنند که چرا جو بایدن، رئیس جمهور آنها، اجازه داد اسرائیل جنایاتی به این بزرگی مرتکب شود ؟ عواقب آن برای واشنگتن چیست ؟ و این همه برای چه ؟

فهرست شکست های دیپلماتیک واشنگتن از ۷ اکتبر تاکنون طولانی است. تلاش آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه ایالات متحده، برای متقاعد کردن عبدالفتاح السیسی، رئیس جمهور مصر برای پذیرش تعداد زیادی از اهالی غزه (یک میلیون؟ دو؟) در مقابل دریافت مبلغ ۲۵ میلیارد دلار تا به امروز شکست خورده است، کاری که در صورت وقوع در سطح جهانی یک پاکسازی قومی آشکار تلقی می شود.

این ناکامی تصویری از دیپلماسی آمریکایی به دست می دهد که روز به روز تصمیم می گیرد و بی راهبرد است . اینکه «پادشاه کوچکی» مانند عبدالله دوم اردن، نشستی را که قرار بود رئیس جمهور آمریکا در آن شرکت کند، لغو کند، نباید در تاریخ زیاد اتفاق افتاده باشد. آخرین نماد این وضعیت: چین، که موضوع همه ترس‌های آمریکاست، پیشنها داده که بازسازی بین‌المللی غزه را به دست گیرد.

پس از جنایات حماس در ۷ اکتبر، چرا بایدن با وجود موجی از خشم که امواج آن تا وزارت وزارت امور خارجه ایالات متحده رسید، از کشتارهای «نامتناسب» غیرنظامیان غزه اظهار تاسف نکرد ؟

البته دوستی آمریکا و اسرائیل قرار است که «تزلزل ناپذیر» باشد، اما در شرایطی دیگر، واشنگتن توانسته بود اسرائیلی ها را مهار کند. چرا این بار نه ؟

توضیح شاید آشفتگی فکری آمریکا پس از ۷ اکتبر باشد. برخی دیگر منافع لابی نظامی-صنعتی را مطرح می کنند که ۵۰ سال است با همتای اسرائیلی خود روابط نزدیکی دارد.

اما در کنار اینها نباید نقش اسرائیل را در استراتژی کلی آمریکا در خاورمیانه فراموش کرد.البته کشورهای دیگری هم هستند که رهبران آنها روابط عالی با واشنگتن دارند.اما مردم آنها به این نزدیکی رهبرانشان پایبند نیستند.

در کشورهای عربی، همیشه این خطر وجود دارد که شاهد حوادث غیرمترقبه ای باشیم که یک افراطی ضد آمریکایی را به قدرت برساند.در مورد مردم اسرائیل این احتمال صفر است. وقتی وضعیت در خاورمیانه پیچیده می شود، اولین واکنش آمریکایی ها عدم جدائی از اسرائیل است.