به گزارش کلینی نیوز به نقل از یورونیوز، این شهرها با نگاه به چهار محور، خدماتی را به بیماران و خانواده‌هایشان ارائه می‌دهد تا در حد امکان بتوانند زندگی مستقل و آسانی داشته باشند.
چهار محور اصلی این کمک‌ها در سطح شهرها آشنا کردن اهالی با این بیماری و روش‌های درست یاری‌رسانی به بیماران، ایجاد نقاط خاص برای راهنمایی و امداد، از جمله باشگاه‌های ویژه برای معرفی این بیماری‌ها و کمک به بیماران، استفاده از تکنولوژی‌های عمومی برای آسان‌سازی شرایط زندگی مبتلایان و معرفی منابع به علاقه‌مندان، و ایجاد زیرساخت‌های شهری لازم برای تسهیل زندگی افراد بیمار است.
کارمندانی که در باشگاه‌های ویژه مرتبط با این بیماری کار می‌کنند مسئول راهنمایی و کمک به بیماران مراجعه‌کننده هستند. آنها همچنین بیمارانی که راه خود را گم کرده‌اند را آرام نگه می‌دارند و از آنها تا رسیدن خانواده‌هایشان نگهداری می‌کنند.
این کارمندان همچنین مسئول برگزاری جلسات آموزش اطلاعات عمومی درباره این بیماری هستند و خانواده‌ها را همراهی می‌کنند.
در این شهرها صدها آگهی و بنر در نقاط مختلف، شهروندان را با این بیماری‌ها و نحوه درست برخورد با آن یا کمک‌هایی که می‌توانند ارائه دهند آشنا می‌کنند.
کارگاه‌های آموزشی نیز برای اهالی هر محله و داوطلبان برگزار می‌شود. این کارگاه‌ها شامل آموزش‌هایی درباره بیماری و نحوه برخورد با آن و همچنین درک وضعیت روحی و روانی افراد مبتلا به این بیماری است.
دولت سنگاپور قصد دارد تغییرات زیرساختی در این شهرها ایجاد کند تا محیط فیزیکی شهر نیز کمتر مشکلی برای بیماران ایجاد کند. یکی از این شهرها قرار است در سال ۲۰۲۵ نخستین شهری در جهان باشد که چهره خود را در همه‌جا سازگار با نیازهای این بیماران تغییر داده است. به طور مثال از جمله تغییرات چهره شهر استفاده از رنگ‌های مختلف و متضاد در نقاط مختلف است تا بیماران بتوانند به این ترتیب راحتتر مسیر خود را پیدا کنند.
از هر ده شهروند سنگاپوری بالای ۶۰ سال، یک نفر به زوال عقل مبتلاست و پیش‌بینی می‌شود تا سال ۲۰۳۰ بیش از ۱۵۰ هزار نفر در این کشور از این بیماری رنج ببرند.
در حال حاضر مطالعه و تحقیق برای تسهیل زندگی روزمره بیماران با توجه به محدودیت‌هایی که دارند همچنان ادامه دارد. این مطالعات با همکاری آژانس مراقبت‌های یکپارچه این کشور انجام می شود. معاون بخش مراقبت و بهداشت روانی جامعه وابسته به آژانس مراقبت های یکپارچه در این باره می‌گوید: «کاری که عمو یا آه گونگ مبتلا به زوال عقل واقعا می‌خواهد انجام دهد این است که بتواند به کافی شاپ مورد علاقه خود برود و از قهوه لذت ببرد. سوار اتوبوس شود، به سوپرمارکت مجاور خانه‌اش برود تا چند قلم مواد غذایی بخرد. ما با تغییرات مختصر در محیط شهری، می‌توانیم از افرادی که مبتلا به زوال عقل هستند حمایت کنیم تا احساس امنیت و شناخت داشته باشند، و تا وقتی که ممکن است در محله خودشان زندگی کنند.»
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : ۰