استخراج معدن سیارک‌ها، برای تامین نیازهای منابع طبیعی کره زمین

"اینها به یک طرف سیارک می‌چسبند و سیارک به حرکت خود در منظومه شمسی ادامه می‌دهد".

به گزارش کلینی نیوز، میچ هانتر-سکولیون در حال توصیف یک ربات شش پا به نام اسکار-ایی (Scar-e) است. این ربات یک کاوشگر رباتیک سیارکی با قابلیت فضایی است و او قصد دارد این ربات را برای حفاری فلزات ارزشمند مانند آهن، نیکل و پلاتین به یک سیارک بفرستد. بعضی از فلزات مانند پلاتین برای تلفن، لپ‌تاپ و خودرو بسیار ضروری هستند و همچنین با حرکت ما به سمت انرژی سبزتر (تجدید پذیر)، این فلزات برای کمک به تولید هیدروژن مورد نیاز خواهند بود.

ولی با منابع محدود چنین فلزاتی در کره زمین، افراد برای تامین تقاضای فزاینده به دنبال آنها در فضا هستند. در اینجاست که اسکار-ایی می‌تواند مفید باشد. پنجه قدرتمند آن که با مشارکت دانشگاه توهوکو در ژاپن طراحی شده، به سیارکی در فضا می چسبد تا از حرکت آن جلوگیری کند. این روش از نحوه چسبیدن رتیل ها به دیوار الهام گرفته شده است.

میچ می‌گوید: “من از عنکبوت وحشت دارم. بنابراین فکر کردم این کاملا مناسب باشد”. میچ بنیانگذار شرکت استخراج سیارک ((Asteroid Mining Corporation (AMC) است. او قبول دارد که برای انجام چنین کاری هنوز راه درازی در پیش است. نه تنها ربات‌ها باید به روی یک سنگ فرود بیایند، بلکه باید از راه دور زیرساخت‌های استخراجی ساخته شوند و سپس مواد به زمین فرستاده شوند. ولی به راحتی می‌توان فهمید چرا او و دیگران می‌خواهند چنین کاری را امتحان کنند.

آیا این یک تب استخراج طلا (یا پلاتین) جدید است؟

سیارک‌ها از مواد مشابه سایر سیاره‌های سنگی منظومه شمسی ما ساخته شده‌اند. این یعنی آنها سرشار از برخی مواد معدنی ارزشمندی هستند که ما برای استخراج آنها در کره زمین دست به هرکاری می‌زنیم. میچ می‌گوید به عنوان مثال پیدا کردن ذخایر بزرگ پلاتین در یک سیارک ” به بشراین فرصت را می‌دهد تا روش‌هایی از نوآوری را آغاز کند که مدت‌هاست آنها را انجام نداده‌ایم”.

پرفسور جان بریجز، یک دانشمند در دانشگاه لستر که در ماموریت Hayabusa۲ دخیل بوده، می‌گوید استخراج منابع از سیارک‌ها در مقایسه با بدست آوردن آنها در کره زمین، یک چالش متفاوت است. این سنگ‌های فضایی کوچک تحت فرآیندهای زمین‌شناسی مشابه با سیاره‌های عظیم واقع نشده‌اند. او می‌گوید: “اینها تحت ذوب شدن، فعالیت آتشفشانی و تشکیل کوه قرار نگرفته‌اند که باعث تجمع برخی از عناصر در قسمت‌های خاصی از پوسته می‌شوند.

[su_note note_color=”#eeeeea” text_color=”#393a34″ radius=”7″] در سال ۱۹۹۶، سازمان ملل متحد (UN) معاهده فضایی ماورای جو را تنظیم کرد که به منظور جلوگیری از سواستفاده و بدرفتاری کشورها از فضا بود و توسط بیش از ۱۰۰ کشور امضا شد. دهارا می‌گوید: “پیمان ماورای جو می‌گوید ” فضا سرزمین همه بشریت است”. ولی مشکل این است که شامل جزییات نیست. ما از پیمانی استفاده می‌کنیم که بیش از ۵۰ سال پیش تشکیل شده و از آن زمان تا کنون، اکتشافات فضایی پیشرفت بسیاری کرده است”.[/su_note]

به همین دلیل است که در کره زمین، ما می‌توانیم معدنی را (در یک مکان خاص) داشته باشیم تا از آن عناصر زمینی کمیاب استخراج کنیم”. در یک سیارک، “همه عناصر همچنان وجود خواهند داشت، ولی پراکنده هستند. طبیعت این فرصت را نداشته که اینها را مثلا در رگه‌های سنگ معدنی متمرکز کند”. و این یعنی معدنچیان سیارک باید میزان زیادی از مواد را پردازش کنند تا این بتواند عملیات سودمندی باشد.

پرفسور بریج اعتقاد دارد استخراج فضایی تجاری یک “مقوله جذاب است”، ولی تردید دارد که بتواند مشکل منابع زمین را حل کند. میچ می‌گوید راه حل، پیدا کردن سیارک مناسب است که در اینجا دکتر ناتاشا استیون و میکروسکوب الکترونیش وارد عمل می‌شوند.

ستاره سنگی که بروی زمین افتاد

قطعه‌ای از ماه

من هرگز فکر نمی‌کردم قطعه‌ای از ماه را در دست بگیرم، ولی در مرکز میکروسکوپی الکترونی پلیموث آن را در دست دارم.

این یک قطعه کوچک از شهاب سنگ است که در صحرای بزرگ آفریقا (Sahara) به‌روی زمین افتاد و به عنوان تکه‌ای از سنگ ماه شناسایی شده است که در برخورد قبلی به سطح کره ماه به فضا پرتاب شده است. با این حال، بسیاری از شهاب سنگ‌ها نه از ماه، بلکه از سیارک‌ها می‌آیند و ناتاشا برای فهرست‌بندی عناصر موجود در آنها از میکروسکوب الکترونی استفاده می‌کند. و شکار شهاب سنگ‌ها و سیاره‌های والدشان که سرشار از موارد مناسب هستند، شروع شده است.

ناتاشا توضیح می‌دهد: “اگر ما تمرکز پلاتین را در یکی از شهاب سنگ‌هایمان پیدا کنیم، می‌توانیم به افراد AMC بگوییم…حالا نوبت شماست. بروید و نوع سیارک را در داده‌ها پیدا کنید”.

چه کسی مالک فضاست؟

با این حال، بعد از شناسایی یک سیارک امیدوارکننده، این مساله دشوار وجود دارد که بفهمیم به چه کسی تعلق دارد. دهارا پاتل، از مرکز ملی فضایی بریتانیا، توضیح می‌دهد زمانی که این بحث بوجود می‌آید که چه کسی مالک چیست، قانون فضا مناسب هدف نیست. هنوز هیچ چیزی نوشته نشده است که مشخص کند یک کشور یا شرکت می‌تواند ادعای مالکیت یک سیارک، بخش‌هایی از کره ماه و یا ثروت‌هایی که زیر سطح آن وجود دارد، را داشته باشد. و زمانی که پاداش‌ها به تریلیون پوند برسند، به راحتی می‌توان شاهد اختلافات، جنگ‌های قانونی و حتی جنگ‌های واقعی بود.

در سال ۱۹۹۶، سازمان ملل متحد (UN) معاهده فضایی ماورای جو را تنظیم کرد که به منظور جلوگیری از سواستفاده و بدرفتاری کشورها از فضا بود و توسط بیش از ۱۰۰ کشور امضا شد. دهارا می‌گوید: “پیمان ماورای جو می‌گوید ” فضا سرزمین همه بشریت است”. ولی مشکل این است که شامل جزییات نیست. ما از پیمانی استفاده می‌کنیم که بیش از ۵۰ سال پیش تشکیل شده و از آن زمان تا کنون، اکتشافات فضایی پیشرفت بسیاری کرده است”.

ناسا که هم اکنون در حال برنامه‌ریزی برای سفر مجدد به کره ماه است، توافقنامه آرتمیس خود را پیش‌نویس کرده که مجموعه‌ای دقیق‌تر از اصولی است که به‌روی اکتشافات کره ماه، مریخ و سایر اجرام آسمانی تمرکز دارد، ولی در رابطه با اینکه آیا کشور یا شرکتی می‌تواند ادعای مالکیت منابع استخراج شده را داشته باشد، مبهم است. چندین کشور توافقنامه آرتمیس را امضا کرده‌اند، ولی دهارا معتقد است که ما به یک رویکرد جهانی نیاز داریم. “احتمالا این با استفاده از سازمان ملل متحد به عنوان خط مبنا آغاز می‌شود، و اطمینان از اینکه سیاست‌هایی که در پیش گرفته‌ایم…در سطح بین‌المللی قرار دارند”.

با این وجود، میچ مطمئن است که بر اساس اصول موجود، قوانین کنونی وجود دارند که از معدنچیان اولیه محافظت می‌کنند. “هر کسی زودتر به آنجا برسد از حقوق ارجحیت برخوردار است”. پس هر کسی زودتر پیدا کند، اولویت با اوست. این فقط می‌تواند یک تب بزرگ استخراج طلا باشد. با این وجود تمام این‌ها با واقعیت ده‌ها سال فاصله دارند و هنوز معلوم نیست این امکان وجود داشته باشد که کارآفرینان مانند میچ، یا میلیاردرهای بزرگ مانند ایلان ماسک یا کل کشورها تبدیل به استاد معادن شوند.