تونی بلر حاکم موقت غزه؛ بازگشت استعمارگر «روباه پیر» به سرزمین فلسطین

وال استریت ژورنال به نقل از یک مقام آمریکایی فاش کرد که کاخ سفید طرحی را برای روز پس از جنگ غزه پیشنهاد داده که شامل انتصاب تونی بلر، نخست‌وزیر پیشین بریتانیا، به عنوان حاکم موقت غزه است

به گزارش کلینی نیوز، تونی بلر حاکم موقت غزه؛ این طرح جنجالی است که بر اساس گزارش وال استریت ژورنال، توسط کاخ سفید مطرح شده است. این مقام آمریکایی که نامش فاش نشده، جزئیات طرح واشنگتن برای اداره غزه در روزهای پس از پایان جنگ را اعلام کرده است.

جزئیات طرح آمریکا و نقش بلر

به گزارش الجزیره، بر اساس این طرح، تونی بلر، نخست وزیر پیشین بریتانیا، قرار است نظارت بر یک نهاد مهم به نام “هیئت انتقالی بین‌المللی بر غزه” را بر عهده گیرد.

مقام آمریکایی به الجزیره گفته که طرح کاخ سفید شامل تشکیل یک نیروی امنیتی ویژه است که قرار است تحت رهبری کشورهای عربی فعالیت کند.

مخالفت اسرائیل و سوابق بلر

گزارش‌ها حاکی از آن است که بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، به این طرح قانع نیست و درباره چگونگی تشکیل و فعالیت نیروی امنیتی تحت فرماندهی کشورهای عربی سؤالاتی را مطرح کرده است.

نام تونی بلر، که منتقدانش او را به دلیل سوابقش در سیاست خارجی با لقب کنایه‌آمیز «روباه پیر» می‌خوانند، بار دیگر وارد معادلات خاورمیانه شده است. او سابقه حضور فعال در مذاکرات پشت پرده آینده غزه را دارد.

او حدود یک ماه پیش در جلسه‌ای عالیرتبه در کاخ سفید درباره آینده غزه حضور داشت.
بلر پیش‌تر نیز در ماه اوت با دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا، درباره این طرح جلسه برگزار کرده بود.

خیانت بریتانیا: مهندسی تولد “اسرائیل”

جنگ جهانی اول نه تنها نقشه‌ای برای جهان، بلکه زمینه‌ساز یکی از جدی‌ترین پروژه‌های استعماری بریتانیا در خاورمیانه شد.

این امپراتوری کهنه برای پیشبرد منافع استراتژیک و استعماری خود در قلب جهان اسلام، طرحی شوم را با همکاری جنبش صهیونیسم آغاز کرد.

اعلامیه بالفور: هبهٔ سرزمینِ غیر

«اعلامیه بالفور» در سال ۱۹۱۷، اوج جسارت و خودکامگی استعماری بریتانیا بود. در این سند، کشوری که مالک فلسطین نبود، سرزمینی را به قومی واگذار کرد که در آنجا سکونت نداشتند.

انگیزهٔ واقعی: تأسیس یک پایگاه مهاجرتی وفادار در موقعیت استراتژیک فلسطین برای تضمین دسترسی بریتانیا به منابع و حفظ نفوذ منطقه‌ای. این اقدام به وضوح نشان می‌دهد که فلسطین صرفاً ابزاری برای تأمین مقاصد استعماری بود.

بطلان حقوقی: بسیاری از حقوقدانان این اعلامیه را فاقد اعتبار حقوقی می‌دانند، زیرا یک دولت استعماری حق نداشت سرنوشت و سرزمین مردمی دیگر را به دلخواه خود رقم بزند.

اشغال و قیمومت: پوشش قانونی برای غصب

با فروپاشی امپراتوری عثمانی، بریتانیا بلافاصله طرح خود را عملی کرد. با نقش‌آفرینی جدی جناح صهیونیستی در حاکمیت انگلستان، این کشور توانست در تقسیم مناطق عثمانی، فلسطین را سهم خود کند.

برای اینکه این اشغال نظامی رنگ و بویی از قانونیت به خود بگیرد، بریتانیا در سال ۱۹۲۲ از طریق جامعه ملل (سلف سازمان ملل)، قیمومت فلسطین را به دست آورد.

این قیمومت چیزی جز حاکمیت استعماری تمام‌عیار نبود که راه را برای مهاجرت گسترده و تثبیت طرح صهیونیستی هموار می‌کرد.

تسهیل مهاجرت و ریشه‌کنی مردم بومی

دوران بین دو جنگ جهانی (۱۹۱۸ تا ۱۹۴۵)، فرصتی طلایی برای اجرای گام دوم طرح استعماری بود:

حمایت سازمان‌یافته از مهاجرت: بریتانیا با مساعدت کامل، زمینه را برای جمع‌آوری یهودیان از سراسر دنیا فراهم کرد.
بنیان‌گذاری رژیم: با وجود تمام تبلیغات «بهشت موعود» توسط آژانس یهود و حمایت‌های بریتانیا، تا پایان جنگ جهانی دوم، جمعیت مهاجران یهودی هنوز کمتر از جمعیت بومی فلسطینی‌ها بود.

سرانجام، رژیم صهیونیستی اسرائیل با فعالیت گسترده آواره کردن مردم فلسطین و با حمایت مستقیم و بی‌دریغ قدرت‌های بزرگ استعماری، و به طور خاص با کمک و تسهیل سازمان‌های بین‌المللی چون سازمان ملل متحد، بر ویرانه‌های خانه‌های مردم بومی بنا نهاده شد.

این نقش استعماری بریتانیا بود که پایه و اساس شکل‌گیری این بحران تاریخی و غصب سرزمین فلسطین را گذاشت.