مردم چطور به افزایش قیمت مواد غذایی واکنش نشان می‌دهند؟

خرید آخر شب در فروشگاه والمارت ایالات متحده

ساعت ۴ صبح است و دونا مارتین در هوای شرجی تابستان جورجیا به محل کارش می‌رسد. یک روز دیگر یعنی نبردی دیگر برای سیر کردن بچه مدرسه‌ای‌های منطقه‌اش.

خانم مارتین مدیر خدمات غذایی است و مسئول تغذیه ۴۲۰۰ کودک است که همه آنها از برنامه غذای رایگان مدرسه فدرال بهره‌مند می‌شوند.

او می‌گوید: «ما در کل جامعه ۲۲ هزار نفری خود دو فروشگاه مواد غذایی داریم. واقعاً با برهوت غذا مواجهیم.»

در سال گذشته برای تأمین مایحتاجش مشکلات فراوانی داشته است.

تورم سالانه مواد غذایی در ژوئیه به ۱۰.۹ درصد رسید که بالاترین میزان از سال ۱۹۷۹ بوده است. با افزایش قیمت‌ها، برخی از تأمین‌کنندگان مواد غذایی خانم مارتین دیگر علاقه‌ای به تغذیه مدارس ندارند.

خانم مارتین می‌گوید: «آنها به من می‌گویند، «خیلی وسواس به خرج می‌دهید، و واقعاً این قدر تفاوت وجود ندارد».»

برنامه غذای مدرسه فدرال در ایالات متحده به شدت تحت نظارت است. یعنی محصولاتی مانند آرد سوخاری روی ناگت مرغ باید سبوس‌دار باشد و غذاها باید قند و نمک کمی داشته باشند. بنابراین خانم مارتین باید انواع خاصی از همه چیز را تهیه کند، از غلات گرفته تا شیرینی یا ماست.

او می‌داند که تأمین‌کنندگان او نیز با مشکل مواجه هستند. کمبود مزمن نیروی کار به این معنی است که آنها نمی‌توانند راننده پیدا کنند و قیمت سوخت نسبت به سال گذشته ۶۰ درصد افزایش یافته است.

وقتی تأمین‌کنندگان مواد غذایی را تحویل نمی‌دهند، او باید خلاقیت به خرج دهد. مدتی پیش، نتوانسته بود کره بادام زمینی را که بچه‌ها عاشقش هستند پیدا کند در نتیجه آن را با سس لوبیا جایگزین کرده بود.

او می‌گوید: «می‌دانم که بچه‌ها آنقدر دوستش نخواهند داشت، اما باید چیزی بخورند.»

او و کارکنانش اغلب مجبورند صبح‌های زود و آخر شب به قفسه‌های فروشگاه‌های محلی مانند والمارت هجوم ببرند.

«یک هفته هر روز مجبور بودیم کل ماست شهر را بخریم.»

«خیلی از بچه‌ها برای بازگشت به مدرسه هیجان‌زده هستند و من نمی‌خواهم بگویند «مامان امروز اسموتی‌هایمان را نگرفتیم.»»

در سریلانکا جک‌فروت به کمک می‌آید

آنوما کوماری پاراناتالا، در جایی که زمانی یک شالیزار برنج در حومه کَندی در مرکز سریلانکا بود، در حال چیدن لوبیا سبز و نعناع تازه از شاخ و برگ‌های پریشان باغ سبزیجات خود است.

دولت و اقتصاد در حال فروپاشی هستند، و از اینجا به سختی می توان هرج و مرج را در سایر نقاط کشور تصور کرد.

همه چیز کمیاب است – دارو، سوخت و غذا. حتی افرادی که شغل خوبی دارند برای خرید نیازهای اولیه دچار مشکل هستند.

خانم پاراناتالا می‌گوید: «اکنون مردم نگران آینده خود هستند. آنها می‌ترسند چیزی برای خوردن نماند.»

این زمین متعلق به خانواده او است، آنها در طول دوران همه‌گیری فقط برای سرگرمی شروع به کشت و زرع کردند، اکنون مسئله بقا است.

خانم پارانتالا نحوه پرورش سبزیجات را از کتاب‌ها و ویدیوهای یوتیوب به خود آموخت. حالا او در باغچه‌اش گوجه‌فرنگی، اسفناج، کدو، ریشه تارو و سیب‌زمینی شیرین دارد.

همه افراد به اندازه کافی خوش‌شانس نیستند که قطعه زمین بزرگی داشته باشند، اما بسیاری از سریلانکایی‌ها به منبع غذایی دیگری روی می‌آورند – درختان جک‌فروت.

خانم پاراناتالا می‌گوید: «یک در میان در باغ‌ها یک درخت جک‌فروت وجود دارد.»

«اما تا همین اواخر، مردم هیچ توجهی به جک‌فروت نداشتند.»

او شروع به درست کردن خورش کاری نارگیل خامه‌ای با این میوه کرده است و آن را جایگزین گوشت یا سبزیجاتی کرده است که اکنون برای خرید گران اند. جک‌فروت همچنین اکنون در «کوتو» استفاده می‌شود – یک غذای تفت دادنی محبوب که به عنوان غذای خیابانی فروخته می‌شود. و برخی از مردم دانه‌های جک‌فروت را آسیاب می‌کنند تا با آرد آن نان و کیک درست کنند.

جک‌فروت چند سال پیش به عنوان جایگزین گوشت در منوی غذای رستوران‌های امروزی در سرتاسر جهان ظاهر شد، اما بحران باعث محبوبیت آن در اینجا، که محل رشد آن است شد.

خوب، این میوه چه طعمی دارد؟ می‌گوید: «قابل توصیف نیست. بهشتی است.»

نانوایی‌ها در نیجریه رو به انقراض‌ هستند

معمولا امانوئل اونورا علاقه چندانی به سیاست ندارد، نانوا است و فقط می‌خواهد نان بفروشد. اما اخیراً در نیجریه، کار او تقریباً غیرممکن شده است.

او می گوید: «در سال گذشته آرد گندم بیش از ۲۰۰ درصد، شکر تقریباً ۱۵۰ درصد و تخم‌مرغی که برای پخت استفاده می‌کنیم حدود ۱۲۰ درصد افزایش داشته است.»

امانوئل می‌گوید: «ما داریم ضرر می‌دهیم». او مجبور شده است ۳۰۵ نفر از ۳۵۰ کارمند خود را اخراج کند. می‌گوید: «چگونه برای خانواده‌هایشان غذا تهیه خواهند کرد؟»

به عنوان رئیس انجمن نانوایان ممتاز نیجریه، او در مرکز یک جنبش قرار دارد. در ماه ژوئیه، او نزدیک به نیم میلیون نانوا را گرد هم آورد تا درهای نانوایی‌های خود را به مدت چهار روز ببندند و کسب و کارشان را به خاطر «تعلیق ارایه خدمات» تعطیل کنند.

او امیدوار بود که دولت متوجه شود و مالیات بر محصولات وارداتی آنها را کاهش دهد.

ترکیبی از برداشت‌های محصول بد و افزایش تقاضا پس از همه‌گیری باعث افزایش شدید قیمت گندم و روغن نباتی در سراسر جهان شد. حمله به اوکراین اوضاع را بدتر کرد.

در نیجریه، بیشتر مواد لازم در یک نانوایی وارداتی است. اما یک عدد نان به کسری از آنچه در اروپا است به فروش می‌رسد، بنابراین خنثی کردن افزایش قیمت بسیار سخت‌تر است.

همچنین تأمین برق عمومی‌ این کشور دچار مشکل است ، بنابراین اکثر مشاغل از ژنراتورهای خصوصی که گازوئیل می‌سوزانند استفاده می‌کنند. اما قیمت سوخت ۳۰ درصد افزایش یافته است. اگرچه نیجریه کشوری نفت‌خیز است، اما هیچ پالایشگاه سوختی ندارد و مجبور است تمام گازوئیل خود را وارد کند.

آقای اونورا می‌گوید علیرغم اینکه هزینه‌هایش سه برابر شده است، فقط می‌تواند قیمت های خود را ۱۰ تا ۱۲ درصد افزایش دهد. مشتریان او بیشتر از این نمی‌توانند بپردازند.

او می‌گوید: «نیجریه‌ای‌ها فقیر شده‌اند، کسب‌وکارها تعطیل می‌شوند و دستمزدها تغییری نکرده‌اند، نمی‌توانید بار زیادی به دوششان بگذارید.»

به طور متوسط، نیجریه‌ای‌ها تقریبا ۶۰ درصد از درآمد خود را صرف خورد و خوراک می‌کنند. در مقابل، این رقم در ایالات متحده نزدیک به ۷ درصد است.

ولی نانوایی‌ها دیگر نمی‌توانند به این شکل ادامه بدهند. «ما انجمن خیریه نیستیم، ما تجارت می‌کنیم تا سودآور باشیم.»

او می‌گوید: «اما به سختی کار را ادامه می‌دهیم تا نیجریه‌ای‌ها بتوانند غذا بخورند.»

یک دیگ مشترک، غذای ۷۵ نفر را در پرو فراهم می‌کند

جاستینا فلورس به سختی از یک مسیر ناهموار بر روی تپه‌ای مشرف بر شهر مه‌آلود لیما بالا می‌رود و سعی می‌کند ببیند امروز چه چیزی باید بپزد.

این مشکلی است که حل آن هر روز سخت‌تر می‌شود.

در اوج همه‌گیری، او با ۶۰ نفر از همسایه‌هایش گرد هم آمد تا هر غذایی را که می‌خواستند بپزند کنار هم بگذارند. اکثر ساکنان «سان خوان دو میرافلورس» کارگر هستند – آشپز، خدمتکار، پرستار بچه و باغبان – اما مانند خانم فلورس، بیشتر آنها در طول همه‌گیری کار خود را از دست دادند. خانواده‌ها گرسنه بودند.

آنها با چوب هایی که برای سوخت جمع آوری کرده بودند بیرون از خانه جاستینا شروع به پخت و پز در یک دیگ کردند. سپس کلبه‌ای کوچک ساختند و یک کشیش محلی یک اجاق گاز به آن‌ها اهدا کرد. خانم فلورس از تاجران بازار خواست که مواد غذایی را که لازم ندارند و می‌خواهند دور بریزند به آن‌ها اهدا کنند.

پس از گذشت دو سال آن‌ها سه بار در هفته به ۷۵ نفر غذا می‌دهند. خانم فلورس که قبل از کووید به عنوان دستیار آشپزخانه کار می‌کرد، عملا به یک رهبر در جامعه خود تبدیل شده است. «من مدام در خانه مردم را می‌زنم و به دنبال جلب حمایت‌شان هستم.»

او قبلا خورش‌های مفصلی را با گوشت و سبزیجات درست می‌کرد و که با برنج خورده می‌شد. اما در چند ماه گذشته، کمک‌های مالی بسیار کاهش یافته است و تهیه همه انواع غذاها دشوارتر است.

خانم فلورس می‌گوید: «ما ناامید شده‌ایم، مجبور شدم سهم‌ها را کم کنم.» او برای به دست آوردن مواد اولیه مانند برنج به سختی تلاش می‌کند.

آنچه در ماه آوریل با اعتراض کشاورزان و کارگران حمل و نقل علیه افزایش قیمت سوخت و کود آغاز شد، منجر به مجموعه‌ای از اعتصاب‌ها شد که باعث اختلال بیشتر در عرضه مواد غذایی شد.

اخیراً به دلیل افزایش هزینه‌ها، خانم فلورس مجبور شد استفاده از گوشت را متوقف کند. او از خون، جگر، استخوان و سنگدان استفاده کرده بود، چون مقرون به صرفه بودند. ولی دل و جگر بسیار گران شدند و او آنها را با تخم‌مرغ نیمرو جایگزین کرد. وقتی قیمت نفت بالا رفت، او به خانواده ها تخم‌مرغ داد تا در خانه بپزند. حالا دیگر تخم‌مرغ هم نیست.

در نتیجه امروز او ماکارونی را با سس تهیه شده از پیاز و گیاهان پخته است.

خانم فلورس کشاورزان را برای اعتصاب‌ها یا کمبودها مقصر نمی‌داند.

او می‌گوید: «ما می‌توانیم اینجا در پرو مواد غذایی تولید کنیم، اما دولت کمکی نمی‌کند.»

تحریم مرغ در اردن

در ۲۲ مه، یک حساب کاربری ناشناس در توییتی به زبان عربی از مردم خواست تا تصاویر محصولات مرغ را با هشتگ #شرکت_های_مرغ_طماع_را_تحریم_ کنید (#Boycott_Greedy_Chicken_Companies) تگ کنند.

چند روز بعد در اردن، سلام نصرالله از سوپرمارکت به خانه می‌رفت که دید این کارزار در فضای مجازی سر و صدا به پا کرده است.

خانم نصرالله می‌گوید: «همه جا خبرش را شنیدیم، همه دوستان و خانواده ما در مورد آن صحبت می‌کردند. در تمامی رسانه‌های اجتماعی و تلویزیون خبر از آن بود.»

او تازه متوجه افزایش قیمت صورتحساب خرید خودش شده بود. او به عنوان مادر دو فرزند که مرتباً برای والدین، خواهرها، خواهرزاده‌ها و برادرزاده‌هایش آشپزی می‌کند، مرغ زیادی می‌خرد.

خود را ناگزیر به شرکت در این کارزار کرد.

۱۰ روز از خوردن مرغ اجتناب کرد، اما سخت بود. از آنجایی که سایر گوشت‌ها و ماهی‌ها گران هستند، سلام و خانواده‌اش تقریباً هر روز مرغ می‌خورند.

در آن ۱۰ روز آنها به جای گوشت، حُمُص، فلافل یا بادمجان سرخ شده می‌خوردند. دوازده روز پس از شروع کارزار، قیمت مرغ یک سوم کاهش یافت، تقریباً ۱ دلار (۰.۷ دینار) در هر کیلو.

مزارع او از ابتدای سال با افزایش هزینه‌ها به ویژه برای خوراک مرغ و سوخت دست و پنجه نرم می‌کنند.

عوامل جهانی با هم ترکیب شده‌اند تا قیمت سوخت و غلات افزایش پیدا کند – افزایش دادن گله‌های خوک در چین پس از آنفولانزای خوکی، خشکسالی در آمریکای جنوبی و جنگ در اوکراین.

در اردن، دولت سقفی برای قیمت مرغ و چند محصول انگشت‌شمار دیگر پیشنهاد کرد.

مرغداران با سقف گذاشته شده تا پایان ماه رمضان موافقت کردند. اما در اوایل ماه مه، مجبور شدند قیمت‌ها را افزایش دهند و این امر باعث جهش قیمت شد. اینجا بود که غوغای رسانه‌های اجتماعی آغاز شد.

او می‌گوید: «اعتراض به قیمت مرغ نشان دهنده نارضایتی از افزایش قیمت همه چیز بود.»

خانم نصرالله از اینکه می‌دید این اعتراض اثر داشته خوشحال بود، اما نگران بود به اصل موضوع پرداخته نشود.

«متأسفانه این مرغ‌داری‌ها کوچک و مرغ‌فروشان هستند که بیشترین ضرر را می‌بینند و نه تاجران بزرگ که قیمت‌های بالایی را برای همه چیزهایی که کشاورز نیاز دارد تعیین می‌کنند.»

در تهیه گزارش از سانث پررا، گوادالوپه پاردو و ریهام البقائین هم کمک گرفته شده