اختلافات ایران و آمریکا وجودی است؛ هسته‌ای تنها دستاویز واشنگتن برای سلطه

به گزارش کلینی نیوز به نقل از ایرنا، روزنامه الاخبار لبنان در گزارشی تحلیلی تأکید کرده که اختلافات میان ایران و آمریکا از پیروزی انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷ و اشغال سفارت آمریکا در تهران آغاز شد.

این تنش‌ها با مخالفت ایران با مذاکرات مستقیم و گسترده بر سر پرونده هسته‌ای تشدید گردید. از دیدگاه تهران، این مخالفت صرفاً تاکتیکی نیست، بلکه ریشه در بی‌اعتمادی عمیق ناشی از دهه‌ها مداخلات آمریکا دارد.

واشنگتن نیز با اتکا به استراتژی “دیپلماسی اجباری” و فشار حداکثری، ایران را به میز مذاکره از موضع ضعف می‌کشاند تا مطالباتی فراتر از هسته‌ای، شامل برنامه موشکی ایران و حضور منطقه‌ای آن را تحمیل کند.

مطالبات فراهسته‌ای آمریکا و خطوط قرمز تهران

این مطالبات آمریکا مستقیماً به امنیت ملی و استقلال ایران مرتبط است که ستون‌های اصلی انقلاب اسلامی ایران به شمار می‌روند.

تحلیلگران الاخبار معتقدند واشنگتن با تمرکز بر مذاکرات هسته‌ای، می‌کوشد به مردم ایران القا کند که راه‌حل مشکلات اقتصادی تنها در سازش با آمریکا نهفته است.

آمریکا ظاهراً حسن نیت نشان می‌دهد و خود را طرفدار صلح جلوه می‌دهد، در حالی که تهران را متهم به سوزاندن فرصت‌های دیپلماتیک می‌کند.

نظام جمهوری اسلامی ایران، بر اساس تجربیات تلخ تاریخی مانند کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ و خروج یک‌جانبه آمریکا از توافق هسته‌ای (برجام) در سال ۲۰۱۸، باور دارد که هدف واقعی واشنگتن دستیابی به توافق نیست، بلکه تغییر رژیم است.

استراتژی‌های دوگانه آمریکا علیه ایران پس از انقلاب

پس از انقلاب اسلامی ایران، آمریکا دو راهبرد اصلی را علیه تهران به کار گرفته است:

• راهبرد فروپاشی و تغییر: اعمال تحریم‌های گسترده برای ایجاد شکاف میان مردم و نظام، حمایت از گروه‌های مخالف، و راه‌اندازی جنگ سایبری و عملیات جاسوسی.
• رویارویی نظامی مستقیم: حمایت از صدام حسین در جنگ هشت‌ساله ایران و عراق، پشتیبانی از گروه‌های مسلح در مرزهای پاکستان و کردستان عراق، و دخالت نظامی به بهانه تهدید امنیت اسرائیل و منطقه.

چرا ایران مذاکرات گسترده با آمریکا را رد می‌کند؟

ایران مذاکره با آمریکا را تنها در چارچوب محدود پرونده هسته‌ای می‌پذیرد، زیرا مشکل را ماهیتی و وجودی می‌داند، نه محدود به یک مسئله فرعی. تهران تأکید دارد که مذاکرات فراگیر زمان‌تلقی است و به حل اختلافات منجر نمی‌شود.

ایران به عنوان قدرتی مستقل که سلطه‌گری را رد می‌کند، سیاست مقابله با آمریکا در منطقه را پیش گرفته و مسائل هسته‌ای و موشکی را صرفاً ابزاری برای مدیریت درگیری عمیق‌تر می‌بیند.

از نظر ایران، هر تلاش آمریکا برای “مهار” یا “تغییر”، تهدیدی علیه حاکمیت ملی است. بنابراین، مقاومت را ضرورتی وجودی برای بقای کشور می‌داند.

تهران تحت فشار به میز مذاکره بازنمی‌گردد، مگر اینکه آمریکا تضمین‌های محکم برای پایبندی به توافق، لغو مؤثر تحریم‌ها، و توقف گسترش دامنه مذاکرات به مسائل راهبردی ارائه دهد. با این حال، با توجه به تحولات سریع منطقه‌ای و جهانی، دستیابی به چنین توافقی بعید به نظر می‌رسد.