درخواست عذرخواهی از بریتانیا به خاطر جنایات جنگی در البصه فلسطین

آقای المصری قرار است اواخر امسال این پرونده را به دولت بریتانیا ارایه کند.   عریضه او به فاجعه دیگری در تابستان سال ۱۹۳۹ اشاره می‌کند که در آن سربازان هنگ بلک‌واچ در روستای حلحول که در کرانه غربی واقع است به جست‌وجوی اسلحه رفتند.

روایت‌های متعددی از ساکنان و سربازان بریتانیایی به تفصیل شرح می‌دهند که چطور به خانه‌ها حمله شده است و روستاییان را به زور اسلحه جمع‌آوری کرده بودند و سپس ۱۵۰ مرد را داخل فضایی پشت یک مسجد جمع کرده بودند و بسیاری را به زور داخل قفس‌هایی از سیم خاردار انداخته بودند.

محمد ابورایان مردی ۸۸ ساله که موقع حمله سربازان بریتانیایی به خانه‌اش و اشغال سقف خانه به دست آنها کودکی بوده است می‌گوید: «این‌ها انقلابی نبودند، کشاورز بودند. انقلابیون در کوه‌ها پنهان بودند.»

او بسیاری از بازماندگان قفس‌های حلحول را می‌شناسد. طی دوهفته اسارت در گرمای طاقت‌فرسا، ۱۳ نفر به خاطر از دست دادن آب بدن‌شان جان دادند و حداقل یک نفر هنگام تلاش برای فرار به ضرب گلوله کشته شد.

آقای ابورایان در خانه‌اش در حلحول به بی‌بی‌سی گفت: «مردم شروع کردند به کندن زمین تا ریشه گیاهان را بخورند. فقط برای خنک شدن روی تن‌شان خاک مرطوب می‌ریختند.»

ادوارد کیث-روچ که آن زمان کمیسر منطقه بود در نامه‌ای خصوصی نوشته است: «بعد از ۴۸ ساعت مداوا، بیشتر مردانی بسیار مریض بودند و ۱۱ نفر آدم سالخورده و بسیار ضعیف مردند. به من دستور داده شد که هیچ تحقیق غیرنظامی نباید انجام شود.»

لرد داگلاس گوردون،‌ سرهنگ دوم، زیردست سابق هنگ بلک‌واچ، چند دهه بعد ضمن روایتی خارق‌العاده افشا کرد که یک «قفس خوب» با چادرهایی برای سرپناه گرفتن و آب نامحدود، کنار «قفس بد» وجود داشته است که در آن «هیچ سرپناهی نبوده و فکر کنم روزی یک لیوان آب جیره‌بندی‌شده دریافت می‌کردند.»

خاطرات بسیاری از سربازان و افسران پلیس بریتانیایی در فلسطین را می‌توان در بایگانی‌های موزه سلطنتی جنگ در لندن یافت. بعضی از نوارهای تاریخ شفاهی گزارش‌هایی مفصل از حملات «تنبیهی» و استفاده از سپر انسانی و شکنجه دارند.

فرد هاوبروک افسری از هنگ منچستر می‌گوید که به روستاها می‌رفتند «چند خانه و چیزهایی از این قبیل را در هم می‌شکستند» و ساکنان فقط می‌توانستند تماشا کنند.

آرتور لین، سرباز دیگری از هنگ منچستر توصیف می‌کند که چطور «به زندان عکا می‌رفتند و مثلاً پنج شورشی، سه شورشی، را قرض می‌گرفتند و می‌گفتند روی کاپوت ماشین بنشینند تا کسی که روی تپه بود یک عرب را روی کامیون می‌دید و آنجا را منفجر نمی‌کرد …». اگر [شورشی مزبور] بدشانس می‌بود، کامیونی که از عقب می‌آمد ممکن بود به او بزند. ولی کسی به خودش زحمت نمی‌داد جنازه‌ها را جمع کند. همان‌جا رهایشان می‌کردند.

او از کاری به اسم «دویدن بین دو صف» یاد می‌کرد که در آن مظنونان فلسطینی مجبور به دویدن بین دو صف سربازان بریتانیایی می‌شدند که آن‌ها را با استفاده از قنداق تفنگ و تیشه «می‌زدند و زخمی می‌کردند». او می‌گوید: «هر کسی که می‌مرد، داخل واگن گوشت دیگر انداخته می‌شد و در یکی از روستاهای بیرون رها می‌شدند.»

تام سگف، مورخ اسرائیلی و نویسنده «یک فلسطین کامل» می‌گوید که دوره قیمومیت بریتانیا در نهایت شاهد «روش‌های هولناکی برای سلطه» بر یهودیان و عرب‌ها بود.